Zapobieganie przemocy / Prevention

Zapobieganie przemocy
Wydział Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu opracował program prewencyjny „Bezpieczna Szkoła”, którego celem jest prowadzenie szeroko rozumianej profilaktyki wiktymologicznej - uczenia dzieci i młodzieży unikania zagrożeń. Edukacja rodziców i nauczycieli w zakresie wychowania i promowania postaw pomagających w zachowaniu bezpieczeństwa.
Program ten jest adresowany do uczniów szkół podstawowych i gimnazjów.
Założenia programu:
* Promowanie tematyki prewencji kryminalnej dotyczącej bezpieczeństwa dzieci w trakcie spotkań w szkołach, oraz w ramach prowadzonych akcji profilaktycznych poprzez kampanie informacji medialnych.
* Stworzenie jednolitych standardów bezpieczeństwa dla wszystkich szkół poprzez wprowadzenie jednakowych form współdziałania Policji, szkoły i rodziców zmierzających do wyeliminowania lub znacznego ograniczenia wszelkich zagrożeń.
Cele programu adresowanego do dzieci:
* Uwrażliwienie ich na możliwości pojawienia się zagrożeń w drodze do i ze szkoły, w czasie zabawy i przebywania w domu.
* Wskazanie na sposoby radzenia sobie w sytuacjach zagrożeń.
* Zwrócenie uwagi na umiejętności przewidywania skutków nieodpowiedniego postępowania i zachowania w różnych sytuacjach i miejscach.
* Przedstawienie uczniom zakresu ich odpowiedzialności za bezpieczeństwo innych.
* Wykształcenie umiejętności zwracania się o pomoc w przypadkach wystąpienia zagrożeń.
Cele programu adresowanego do rodziców i nauczycieli:
* Wzbogacenie wiedzy w informacje związane ze sposobami uczenia dzieci właściwego postępowania i zachowania , które pozwoli uchronić je przed staniem się ofiarą przestępstwa ze strony dorosłych lub nieletnich sprawców.
* Wprowadzenie jednolitego algorytmu postępowania rodziców i nauczycieli w przypadku ujawnienia ucznia - ofiary przestępstwa lub ucznia – sprawcy czynu zabronionego.
* Przekazanie wiedzy dotyczącej praw dzieci ofiar przestępstw i odpowiedzialności prawnej ucznia sprawcy czynu zabronionego.
Sposoby osiągnięcia zakładanych celów:
* Diagnozowanie stanu bezpieczeństwa na terenie szkoły w oparciu o informacje dyrekcji szkoły, rozpoznanie terenu przez dzielnicowego.
* Organizowanie i przeprowadzenie szkoleń programowych przez specjalistów ds. nieletnich, dzielnicowych z nauczycielami oraz pedagogami szkolnymi.
* Uczestniczenie specjalistów ds. nieletnich i dzielnicowych w spotkaniach z rodzicami w szkołach.
* Współdziałanie instytucji i organizacji wspierających realizację programu w zakresie profilaktyki uzależnień.
* Wypracowanie odpowiednich form przekazu informacji pomiędzy Sądem Rodzinnym a Policją w sprawach dotyczących nieletnich sprawców czynów zabronionych oraz małoletnich pozbawionych właściwej opieki rodzicielskiej.
* Prowadzenie działań prewencyjnych przez dzielnicowych i kuratorów sądowych m. innymi poprzez kontrolę miejsc zagrożonych, gdzie grupują się niepełnoletni, wspólne wizyty w domach podopiecznych podlegających kurateli sądowej.
* Pozyskiwanie instytucji i organizacji poza policyjnych do współpracy w opracowaniu i wydaniu materiałów informacyjno– edukacyjnych związanych z bezpieczeństwem dzieci
* Współdziałanie w realizacji programu instytucji i organizacji działających na rzecz zapewnienia pomocy i bezpieczeństwa dzieciom.
Przedstawiciele szkolnej profilaktyki:
* Dyrektorzy szkół
* Wychowawcy klas
* Pedagog szkolny
* Uczniowie
* Rodzice uczniów
* Policja - Komendant KP, Naczelnik Sekcji Prewencji KMP, KPP, specjalista ds. nieletnich, dzielnicowy
* Instytucje i organizacje współdziałające na rzecz bezpieczeństwa dzieci i młodzieży.

Co robić, gdy widzisz, że ktoś ma problem z narkotykami, alkoholem lub innymi środkami.

Narkotyki opis i podstawowe rodzaje:
Substancje psychoaktywne, inaczej środki odurzające, są to takie środki chemiczne, które poprzez swoje działanie na organizm człowieka powodują zmiany w jego samopoczuciu oraz w odbiorze otaczającej go rzeczywistości. Przyjmowanie ich prowadzi do uzależnienia (narkomanii). Coraz częściej występuje tzw. uzależnienia mieszane, gdzie oprócz objawów uzależnienia od alkoholu obecne są także objawy uzależnienia od innych substancji psychoaktywnych. Osoby przyjmujące substancje psychoaktywne można rozpoznać na podstawie objawów występujących po zażyciu danej substancji lub na podstawie objawów zespołu abstynencyjnego.
Substancje psychoaktywne mogą być pochodzenia roślinnego lub syntetycznego. Światowa Organizacja Zdrowia zalicza do nich: alkohol, pochodne opium (np. morfina, heroina), przetwory konopi indyjskich (haszysz, marihuana), substancje uspokajające i nasenne (np. barbiturany, benzodiazepiny), kokainę i inne substancje pobudzające (np. pochodne amfetaminy), substancje halucynogenne (np. LSD, grzyby psylocybe), tytoń oraz lotne rozpuszczalniki (np. kleje, aceton, TRI).
Zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, większość z tych substancji podlega kontroli, polegającej m.in. na dopuszczeniu do produkcji tylko środków stosowanych w lecznictwie, nadzorze nad ich obrotem oraz na zakazie przewożenia ich przez granicę (nie dotyczy to kofeiny, tytoniu i alkoholu). Produkcja, handel i stosowanie ich pozostaje pod ścisłym nadzorem. W medycynie środki te stosowane są jako środki przeciwbólowe, uspokajające i nasenne.

KONOPIE INDYJSKIE (KANABINOLE, TNC)

Marihuana, haszysz, skun, olej haszyszowy to występujące w różnej postaci przetwory konopii indyjskich

Marihuana (dżoint, skręt, blant, ziele, zielsko, zioło, grass, marycha, trawa, huana, marycha, maryśka, skun, gandzia, samosieja, afgan, kolumbijka)
-wygląd: brązowozielone liście i nasionka, mieszanina suchych liści i kwiatostanów przypominająca trochę natkę pietruszki albo majeranek
-sposób przyjmowania: najczęściej do palenia w postaci własnoręcznie zrobionych skrętów

Skun: niezwykle mocna odmiana konopii uprawiana w specjalnych warunkach.

Haszysz (hasz, grudka, gruda, czekoladka, afgan, kloc, plastelina, kostka)
-wygląd: brązowe i czarne kulki lub kostki, cienkie paski
-sposób przyjmowania: najczęściej palony, może być także dodawany do potraw.

Olej haszyszowy
-wygląd: zielonobrązowy olej, sprzedawany w małych fiolkach lub poduszeczkach
-sposób przyjmowania: najczęściej jako dodatek do papierosów lub skrętów z marihuaną
-objawy użycia: euforia, gadatliwość, poczucie odprężenia, zaburzenia koordynacji ruchowej, zwiększona wrażliwość na światło i dźwięk, obniżona koncentracja, trudności w zapamiętywaniu, nagłe napady śmiechu, chichot, zwiększony apetyt, przekrwione oczy, kaszel, czasem spadek nastroju, zamknięcie się w sobie i milczenie
-zwróć uwagę na: słodkawą woń oddechu, włosów i ubrania, brązowozielone liście i nasionka, nagłe zainteresowanie hodowlą roślin przez twoje dziecko, fifki i fajki, bibułkę papierosową
-długotrwałe używanie może prowadzić do: zaburzonej oceny sytuacji, spadku koncentracji uwagi, obniżonej sprawności w prowadzeniu pojazdów, przewlekłego zapalenia oskrzeli i krtani, astmy, ogólnego zobojętnienia. U osób zażywających przetwory konopii w stanie obniżonego nastroju mogą powstać stany depresyjne, lęki, a nawet psychozy

AMFETAMINA (speed, proszek, proch, amfa, feta, setka, witamina A)
-wygląd: biały lub beżowy proszek, tabletki, kapsułki
-sposób przyjmowania: doustnie, wstrzykiwana lub wciągana przez nos
-objawy użycia: przypływ energii, poczucie mocy, podwyższenie nastroju, wzmożona aktywność, słowotok, zaburzenia snu (bezsenność), brak apetytu, rozszerzone źrenice, przyspieszona czynność serca i szybki oddech, zaczerwienienie skóry, wysypka, suchość w ustach, podwyższone ciśnienie krwi, silny niepokój, napięcie i drażliwość. W końcowej fazie działania narkotyku zmęczenie i senność
-zwróć uwagę na: biały lub beżowy proszek, tabletki, kapsułki, kryształki, małe foliowe torebeczki, folia aluminiowa, igły, strzykawki
-długotrwałe używanie może prowadzić do: silnego uzależnienia psychicznego, zaburzeń zachowania, rozwoju stanów depresyjnych połączonych z myślami samobójczymi, a w skrajnych przypadkach do psychoz, śpiączki i śmierci

KOKAINA (koka, koks, gram, porcja, śnieg, charlie, biała dama, witamina C)
-wygląd: krystalicznie biały proszek
-sposób przyjmowania: wciągana przez nos, wstrzykiwana, zażywana doustnie, palona z domieszkami innych narkotyków

Crack - odmiana kokainy (kisielek, galaretka)
-wygląd: białe, beżowe lub brązowe kamyki (żwir) sprzedawany w foliowych woreczkach, folii aluminiowej
-sposób przyjmowania: pali się w specjalnej fajce lub wdycha jego opary
-Objawy użycia kokainy: pociąganie nosem i/lub katar, nadpobudliwość, gadatliwość, niepokój psychoruchowy, rozszerzone źrenice, poczucie euforii, mocy, siły, osłabienia krytycyzmu.
Zwróć uwagę na: biały proszek, a w przypadku cracku jasnobrązowe kuleczki „kamyki”, fajki, małe flakoniki, igły, strzykawki, małe foliowe torebeczki, lusterka.
Długotrwałe używanie może prowadzić do: stanów depresyjnych i tendencji samobójczych, urojeń prześladowczych i lęku, stanów delirycznych, impotencji, zakrzepów krwi, utraty przytomności, śmierci z przedawkowania.

ECSTASY (eska, bleta, piguła, oraz nazwy handlowe, jak UFO, Adam, Eva, Love, Superman, Batman, Aligator, Mitsubishi, Vogel, Snowball, Drops, Herz, Sonne, VW)
-wygląd: białe lub kolorowe pastylki z wytłoczonymi wzorkami, ale także proszek, kapsułki
-sposób przyjmowania: doustnie
-objawy użycia: wzmożona pobudliwość, wyostrzone postrzeganie bodźców zewnętrznych (kolorów, dźwięków), brak łaknienia, przyspieszony oddech, nieadekwatne do możliwości poczucie siły, zgrzytanie zębami
-zwróć uwagę na: białe lub kolorowe pastylki z wytłoczonymi wzorami, popękane naczynka krwionośne, zwłaszcza twarzy po całonocnych zabawach w dyskotece. Ecstasy jest zażywane najczęściej podczas dyskotek i rozmaitych techno party
-nawet jednorazowe zażycie może prowadzić do: nieodwracalnych zmian w mózgu, zaburzeń w pracy nerek i wątroby, śmierci spowodowanej zablokowaniem sygnałów pozwalających mózgowi kontrolować prawidłowe funkcjonowanie organizmu.

LSD (kwas, kwach, kwasik, papierek, kryształek, kamyczek, trip, ejsid, tejbs, listek, nazwy od rysunków np. Asterix)
-wygląd: malutkie bibułki z kolorowymi nadrukami, kolorowe „kamyki do zapalniczek”, tabletki, kapsułki nasączone roztworem LSD
-sposób przyjmowania: doustnie
-objawy użycia: rozszerzone źrenice, wymioty, przyspieszona czynność serca, podwyższone ciśnienie krwi, wzrost temperatury ciała, zaburzone postrzeganie rzeczywistości (widzenie dźwięków, słyszenie barw), chwiejność emocjonalna (od euforii do depresji), omamy wzrokowe, niekiedy lęk, nawroty doznań nawet po długim czasie od zaprzestania brania
-długotrwałe używanie może wywołać: poważne depresje, stany urojeniowe.

GRZYBY HALUCYNOGENNE (grzybki, psylocyby, psylki, baluny)
-wygląd: różnego rodzaju suszone grzybki o zabarwieniu od żółtawego do czarnego z brązowym prześwitem
-sposoby przyjmowania: doustnie – suszone lub surowe
-objawy użycia: halucynacje wzrokowe, zaburzone postrzeganie czasu i przestrzeni, rozszerzone źrenice, zmiany nastroju, zupełne wyizolowanie z rzeczywistości, przeżycia mistyczne, lęk
-zwróć uwagę na: różnego rodzaju grzyby
-niebezpieczeństwo zażywania: nigdy nie wiadomo jak zadziałają - wysokie ryzyko śmiertelnego zatrucia oraz przewlekłej psychozy.

ŚRODKI WZIEWNE (solwent, rozpuchol, budzio)
-wygląd: kleje, rozpuszczalniki, lakiery
-sposób przyjmowania: najczęściej wdychanie oparów z worka foliowego
-objawy użycia: stan odurzenia, euforii, omamy, kichanie i kaszel, katar lub krwawienie z nosa, zapalenie spojówek, zamazana mowa, drażliwość, niekiedy agresja, lęk
-zwróć uwagę na: foliowe torby, tuby kleju, smary, zapach chemikaliów we włosach i na ubraniu, charakterystyczny zapach z ust utrzymujący się nawet kilka dni po zażyciu, nasączone chustki, szmaty
-długotrwałe używanie może prowadzić do: uszkodzenia płuc, wątroby, mózgu, niewydolności serca, śpiączki, śmierci przez uduszenie podczas wdychania.

OPIATY (heroina, brown sugar, kompot)

Heroina (hera, hercia, helena, proszek)
-wygląd: biały lub beżowobrązowy proszek o gorzkim smaku
-sposób przyjmowania: wstrzykiwana

Brown sugar (brąz, brown) – jest to odmiana heroiny, która w ostatnich latach zyskuje niezwykłą popularność. Zarówno objawy, jak i skutki zażywania są takie same, jak w przypadku heroiny i innych przetworów maku.
-wygląd: brunatna, różowa lub beżowa granulowana substancja wyglądem przypominająca cukier lub żwirek
-sposób przyjmowania: najczęściej wdychany jest dym, czasem wstrzykiwana, rzadziej przyjmowana doustnie

Kompot – tzw. polska heroina - oprócz heroiny, zawiera wiele innych alkaloidów makowych, związki budowy roślin pochodzące ze słomy makowej oraz zanieczyszczenia pochodzące z technicznych środków chemicznych użytych do produkcji: amoniak, aceton lub inne rozpuszczalniki, ocet, zanieczyszczenia żywicami syntetycznymi
-wygląd: jasny lub ciemnobrązowy płyn o wyczuwalnym słodkim zapachu i gorzkim smaku
-sposób przyjmowania: wstrzykiwana
-objawy użycia: zwężone źrenice, brak reakcji źrenic na światło, szkliste oczy, opadające powieki, zmniejszone łaknienie, nudności i wymioty przy pierwszych dawkach, senność, spowolniona mowa.
Zwróć uwagę na: wygląd źrenic, igły, strzykawki, ślady nakłuć po wstrzyknięciach, ślady krwi na bieliźnie, a w przypadku heroiny do palenia (brown sugar) na okopcone sreberka z folii aluminiowej, z czekolady itp.
Nawet jednorazowe zażycie może prowadzić do: uszkodzeń wątroby, zakażenia wirusem HIV, żółtaczki, śpiączki, śmierci z przedawkowania.

LEKI USPOKAJAJĄCE I NASENNE (dorota, dorotka, efka, erki, pestki, piguły, rolki, ziomki,)
-wygląd: tabletki, płyny
-sposób przyjmowania: doustnie, wstrzykiwane po rozpuszczeniu
-objawy użycia: małe dawki dają poczucie odprężenia, większe powodują senność i stan jak po upojeniu alkoholowym
-zwróć uwagę na: leki, opakowania po lekach, igły, strzykawki, ampułki
-długotrwałe używanie: prowadzi do uzależnienia psychicznego i fizycznego, zwiększa się tolerancja na leki, co oznacza, że trzeba przyjmować coraz większe dawki, pogarsza się ogólny stan zdrowia, obniża się poziom intelektualny, istnieje duże zagrożenie przedawkowania prowadzące do śpiączki lub śmierci. Groźne w skutkach może być też mieszanie leków z alkoholem lub innymi środkami.

INNE SUBSTANCJE UŻYWANE PRZEZ MŁODZIEŻ
Sterydy anabolityczne (koks, deka, wino, metka, mietek, omka, omen, prima, teściu) -głównym powodem ich zażywania jest chęć zwiększenia siły, kondycji i poprawienia wyglądu poprzez przyrost masy mięśniowej.
-objawy użycia: poprawa nastroju, przypływ energii, poczucie siły i kondycji, zmiany skórne (plamy, zaczerwienienia), obrzęk twarzy, zaburzenia równowagi hormonalnej, nerwowość, impulsywność, agresywność
-sposób zażywania: doustnie lub dożylnie
-zwróć uwagę na: szybki przyrost masy mięśniowej u twojego dziecka, nieproporcjonalny do czasu poświęcanego ćwiczeniom na siłowni
-długotrwałe przyjmowanie: może prowadzić do ciężkich uszkodzeń narządów wewnętrznych (wątroby, nerek, serca), osłabienia popędu płciowego, uszkodzenia chromosomów. Sterydy powodują także zaburzenia psychiczne o różnym nasileniu: rozdrażnienie, nerwowość, agresję, lęk, panikę, urojenia prześladowcze, depresję z myślami samobójczymi.

Dla rodziców
Co możesz zrobić aby zapobiegać?
Dbaj o dobry kontakt z dzieckiem. Powinieneś jak najczęściej:
* okazywać dziecku ciepło i czułość
* rozmawiać, nie unikać trudnych tematów,
* słuchać uważnie i nie lekceważyć jego problemów, służyć radą,
* nie oceniać i nie porównywać z innymi
* nie wyśmiewać, nie krytykować, nie stawiać zbyt wysokich wymagań
* doceniać starania i chwalić postępy
* pomagać uwierzyć w siebie, uczyć podstawowych wartości
* poznawać przyjaciół swojego dziecka
* zawsze wiedzieć gdzie jest i co robi Twoje dziecko
* wyrażać zdecydowanie negatywną postawę wobec narkotyków

Sygnały ostrzegawcze. Zwróć uwagę na zmiany w zachowaniu:
* nagłe zmiany nastroju i aktywność, okresy wzmożonego ożywienia przeplatane ze zmęczeniem i ospałością
* nadmierny apetyt lub brak apetytu
* spadek zainteresowań ulubionymi zajęciami
* pogorszenie się ocen, wagary, konflikt z nauczycielami
* zamykanie się w pokoju, niechęć do rozmów
* częste wietrzenie pokoju, używanie kadzidełek i odświeżaczy powietrza
* wypowiedzi zawierające pozytywny stosunek do narkotyków
* bunt, łamanie ustalonych zasad, napady złości, agresja
* nagła zmiana przyjaciół, zwłaszcza starszych od siebie
* późne powroty do domu, spóźnienia, noce poza domem
* wynoszenie wartościowych przedmiotów z domu
* nagłe wyjścia, krótkie rozmowy telefoniczne
* nowy styl ubierania
* przewlekły katar, krwawienie z nosa, bóle różnych części ciała, zaburzenia pamięci oraz toku myślenia
* przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice
* bełkotliwa, niewyraźna mowa
* słodka woń oddechu, zapach alkoholu, nikotyny, chemikaliów
* ślady po ukłuciach
* brak zainteresowania swoim wyglądem, nie przestrzeganie higieny

Narkotyki lub przybory do ich używania
* fifki, fajki, bibułki papierosowe
* małe foliowe torebeczki z proszkiem, tabletkami, kryształkami, suszem
* kawałki opalonej folii aluminiowej
* białe lub kolorowe pastylki z wzorkiem
* leki bez recepty
* tuby, słoiki, foliowe torby z klejem
* igły, strzykawki

Gdy dziecko ma już za sobą pierwszy kontakt z narkotykami musisz koniecznie:
* wysłuchać dziecko i spokojnie z nim porozmawiać
* zastanowić się dlaczego dziecko sięga po narkotyki, jeśli powody są związane z sytuacją w waszej rodzinie, pomyśl co można zmienić
* działać!- problem nie rozwiąże się sam, szukać pomocy u specjalistów
* ustalić reguły postępowania i konsekwentnie ich przestrzegać
* stosować zasadę „ograniczonego zaufania”

Oto kilka tytułów opisujących problem:
Ruth Maxwell „Dzieci, Alkohol, Narkotyki“
T. Dimoff, S. Carper „Jak rozpoznać czy dziecko sięga po narkotyki“
Maria Moneta Malewska „Narkotyki w szkole i w domu“
Melanie McFadyean „Narkotyki-wiedzieć więcej“
T. Gordon „Wychowanie bez porażek“

Gdzie szukać pomocy:
ANTYNARKOTYKOWY TELEFON ZAUFANIA 0801199990
czynny codziennie od 16.00 do 21.00
całkowity koszt połączenia wynosi 35 gr

NARKOMANIA – POMOC RODZINIE POGOTOWIE MAKOWE 0801109696
czynny od poniedziałku do piątku 10.00-20.00 w soboty 10.00-15.00
całkowity koszt połączenia wynosi 35 gr

ZATRZYMAĆ PRZEMOC 0800120148
Anonimowa Bezpłatna Infolinia Komendy Stołecznej Policji
czynny codziennie całą dobę
linia bezpłatna

ANTYNARKOTYKOWA PORADNIA INTERNETOWA
http://www.narkomania.org.pl

SP ZOZ Poznań-Jeżyce, Szpital Miejski im. Franciszka Raszei
ul. Mickiewicza 2, 60-834 Poznań
telefon: (0-61) 847-69-46
faks: (0-61) 848-13-51
adres e-mail: toksy@interia.pl
strona www: brak
Placówka przyjmuje pacjentów powyżej 14 r.ż.
Orientacyjny czas detoksykacji: 14 dni
Metody detoksykacji:
* leczenie objawowe
* metadon
* leki uspokajające
* klonidyna
Informacje dodatkowe: Placówka posiada program motywowania pacjenta do dalszego leczenia. Placówka współpracuje ze Stowarzyszeniem Monar w Poznaniu.

Pododdział Detoksykacyjny Wojewódzkiego Zakładu Opieki Psychiatrycznej w Sokołówce
Sokołówka 1, 62-840 Koźminek
telefon: (0-62) 763-70-13
adres e-mail: psychiatria@sokolowka.med.pl
strona www: www.sokolowka.med.pl
Placówka przyjmuje pacjentów powyżej 16 r.ż.
Orientacyjny czas detoksykacji: 14-21 dni
Metody detoksykacji:
* klonidyna
* leczenie objawowe
Informacje dodatkowe: Placówka posiada program motywowania pacjenta do dalszego leczenia.

Szpital Powiatowy im. Alfreda Sokołowskiego
ul. Szpitalna 28, 77-400 Złotów
telefon: (0-67) 263-22-33
adres e-mail: brak
strona www: brak
Placówka przyjmuje pacjentów powyżej 17 r.ż.
Orientacyjny czas detoksykacji: 14-28 dni
Metody detoksykacji:
* klonidyna
* leki psychotropowe łagodzące objawy zespołu abstynencyjnego
Informacje dodatkowe: Placówka posiada program motywowania pacjenta do dalszego leczenia. Istnieje obowiązkowa grupa wstępna, w ramach której prowadzona jest wczesna terapia.

Wojewódzki Szpital Zespolony w Koninie, Oddział Leczenia Uzależnień
ul. Południowa 1, 62-510 Konin
telefon: (0-63) 243-35-60
adres e-mail: brak
strona www: brak
Placówka przyjmuje pacjentów powyżej 18 r.ż.
Orientacyjny czas detoksykacji: 12 dni
Metody detoksykacji:
* środki farmakologiczne
Informacje dodatkowe: Placówka posiada program motywowania pacjenta do dalszego leczenia. Istnieje obowiązkowa grupa wstępna, w ramach której prowadzona jest wczesna terapia.

Narkotyki a prawo
Powinieneś wiedzieć, że:
posiadanie narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 3
posiadanie znacznej ilości narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5 i grzywną
produkcja narkotyków zagrożona jest karą więzienia do lat 3. W przypadku produkcji znacznej ilości narkotyków przestępstwo zagrożone jest grzywną i karą więzienia na czas nie krótszy od lat 3
handel narkotykami zagrożony jest karą więzienia do lat 10
udzielanie lub nakłanianie do użycia narkotyków zagrożone jest karą więzienia do lat 5
Podstawa prawna: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 75, poz. 468 z późn. zm.)

Problemy alkoholowe
Alkoholizm – to choroba polegająca na systematycznym, nadmiernym spożywaniu napojów alkoholowych. Alkoholikiem nazywamy osobę uzależnioną od alkoholu. O alkoholizmie mówimy wtedy, gdy 25% tygodniowych kalorii pochodzi z alkoholu. Gdy ten procent przekracza 80 jest to tzw. Skrajny alkoholizm. Wyróżnia się kilka stadiów choroby alkoholowej:
»»faza wstępna,
»»faza ostrzegawcza,
»»faza krytyczna,
»»faza przewlekła.
Faza wstępna
• po wypiciu kieliszka pijący czyje się bezpieczniej, alkohol przynosi odprężenie, ułatwia kontakty, nikną napięcia i stresy,
• wszystkie problemy zaczyna rozwiązywać za pomocą alkoholu,
• wzrasta tolerancja alkoholowa, aby uzyskać przyjemny nastrój, pijący musi wypić więcej niż poprzednio.
Faza ostrzegawcza
• występują luki pamięciowe, okresowe zaniki pamięci,
• u pijanego nie obserwuje się typowych objawów upicia się - prowadzi normalną rozmowę, choć już na drugi dzień jej nie pamięta,
• pije łapczywie, poza „kolejką”, zachłannie, jak człowiek gaszący pragnienie, zaczyna pić ukradkiem,
• budzi się w nim poczucie winy,
• unika rozmów na temat swojego picia.
Faza krytyczna
• traci kontrolę nad raz rozpoczętym piciem,
• gdy już zaczyna pić, pije do głębokiego upojenia alkoholowego,
• jest jeszcze w stanie podjąć decyzję: pić czy nie pić,
• pogłębia się w nim poczucie winy, niezadowolenia z siebie, które kompensuje agresywnością wobec innych,
• zaczyna pić od rana (picie poranne).
Faza przewlekła
• jej początkiem jest przejście do picia ciągłego,
• alkoholik stara się podtrzymywać stan upojenia – stale jest pijany,
• następuje wyraźne obniżenie tolerancji na alkohol, do upicia się wystarczy jego niewielka ilość,
• pojawiają się zaburzenia psychiczne
- od nieokreślonych stanów lękowych, aż do psychoz alkoholowych włącznie.
Przyczyny uzależnienia
Przyczyny uzależnień są bardzo różne; do czynników najczęściej występujących należą:
»»osobowość (niedojrzała emocjonalnie, wrażliwa na urazy, frustracje, stresy, agresywna),
»»uzależnienie rodziców (chodzi o uczenie się nieprawidłowych wzorców zachowania, a nie o dziedziczenie uzależnienia),
»»czynniki zawodowe (ludzie pracujący w lokalach gastronomicznych oraz przy sprzedaży i produkcji alkoholu są bardziej narażeni),
»»czynniki społeczne i kulturowe
(obyczaje i tradycje różnych grup społecznych, w których „oblewa się” zarówno sukces, jak i niepowodzenie). Im więcej nagromadzi się u jednej osoby czynników sprzyjających, tym większe jest prawdopodobieństwo rozwoju uzależnienia. Trudno odpowiedzieć na pytanie dotyczące przyczyn uzależnienia od alkoholu, bowiem mechanizmy jego powstawania nie zostały jeszcze dostatecznie poznane. Aktualnie przyjmuje się, że mamy do czynienia z czynnikami społecznymi, psychologicznymi i duchowym i nakładającymi się napodłoże biologiczne Na tempo powstawania uzależnienia istotny wpływ wywiera stopień dojrzałości organizmu, a w szczególności ośrodkowego układu nerwowego (głównie mózgu). Z badań wynika, że znaczącą rolę odgrywa wiek osoby, rozpoczynającej intensywne picie alkoholu.
Pijąc intensywnie przed 20 rokiem życia, można uzależnić się już po kilku miesiącach; między 20 a 25 rokiem życia potrzeba na to średnio 3 – 4 lat, a po 25 roku życia okres uzależniania się trwa kilka, a nawet kilkanaście lat. Zanim będzie za późno! Alkoholikiem nikt nie staje się
z dnia na dzień. Uzależnienie nie następuje po kieliszku szampana na sylwestra, czy lampce wina na imieninach cioci. Czasem alkoholizm nazywany jest „chorobą na własne życzenie”- poprzez picie dużo i często. Sygnały ostrzegawcze!
»»Niebezpieczeństwo uzależnia od alkoholu pojawia się w chwili, kiedy człowiek zauważa, że działanie alkoholu odpręża i daje ulgę, redukuje napięcie i niepokój, osłabia poczucie winy, ośmiela, ułatwia zaśnięcie czy pobudza do działania.
»»Stopniowo, osoba zagrożona uzależnieniem zaczyna poszukiwać, inicjować i organizować okazje do wypicia, pije z chciwością, wyprzedza kolejki, powtarzają się przypadki upicia, a także pije alkohol pomimo zaleceń lekarskich, sugerujących konieczność powstrzymywania się od picia.
»»Osoba zaczyna być dumna z tego, że może wypić większą niż uprzednio ilość alkoholu (tzw. mocna głowa świadcząca o wzroście tolerancji na alkohol), ale jednocześnie pojawia się niepokój spowodowany trudnościami w odtwarzaniu wydarzeń, które miały miejsce podczas picia (tzw. Palimpsesty alkoholowe, „urwane filmy”, „przerwy w życiorysie”).
»»Osoby, które uprzednio piły wyłącznie w sytuacjach towarzyskich zaczynają pić samotnie i do tego w ukryciu. Coraz częściej powtarzają się przypadki prowadzenia samochodu po niewielkiej nawet ilości alkoholu.
»»Osoba „wchodząca” w uzależnienie stara się unikać rozmów na temat swojego picia, a później reaguje gniewem bądź agresją na sygnały sugerujące potrzebę ograniczenia picia
oraz w sytuacjach utrudniających dostęp do alkoholu.
»»Kiedy zaczyna sobie zdawać sprawę, że jej picie różni się od picia innych osób podejmuje
„ciche” próby ograniczania picia; chce w ten sposób udowodnić sobie, że jeszcze posiada kontrolę nad piciem alkoholu.
Co zrobić, żeby on nie pił?
Jeśli w Twoim otoczeniu, w Twoim domu, jest alkoholik – może to być mąż, ojciec, żona, matka to przede wszystkim powinieneś/powinnaś zgłosić się do najbliższej Poradni Odwykowej. Tam wyjaśnią Ci, czym jest choroba alkoholowa i co możesz zrobić dla uzależnionej, bliskiej osoby oraz dla siebie.
Leczenie alkoholizmu jako choroby kontroli wymaga od chorego uznania, że nie da się zapanować nad piciem, utrzymać go w ryzach, właściwie kontrolować. Dlatego jedynym wyjściem jest - jak mówią Anonimowi Alkoholicy - uznać swoją bezsilność wobec alkoholu i całkowicie z niego zrezygnować. Leczenie alkoholizmu jako choroby zaprzeczania wymaga od chorego spojrzenia prawdzie w oczy, odkłamania zafałszowanego obrazu rzeczywistości i jasnego zobaczenia obrazu rzeczywistości i jasnego zobaczenia, jakie spustoszenie poczynił alkohol w jego życiu. Wymaga też przyswojenia sporej wiedzy o uzależnieniu. Leczenie alkoholizmu jako choroby emocji wymaga od chorego, żeby nauczył się na trzeźwo przeżywać swoje uczucia: rozeznawać się w nich, wytrzymywać je i dawać im wyraz. Nie istnieją żadne cudowne środki, żadne tabletki, które uwalniałyby człowieka od nałogu. Jak widać, jest to długi i skomplikowany proces, w którym w dodatku konieczny jest świadomy i zaangażowany współudział samego alkoholika.
Trzy nurty pomagania:
Osoba uzależniona może skorzystać z oferty pomocy z trzech różnych stron:
»»profesjonalnej terapii odwykowej,
»»wspólnoty Anonimowych Alkoholików
»»klubu abstynenta.
Wszystkie te nurty łączą pewne wspólne przekonania na temat pomocy alkoholikom:
- nadrzędnym celem pomocy jest trzeźwienie,
- pierwszym krokiem na tej drodze musi być przyznanie się, iż alkohol stanowi podstawowe źródło problemów,
- koniecznym warunkiem zdrowienia jest całkowita abstynencja,
- skuteczną pomocą jest korzystanie z doświadczeń i wsparcie innych alkoholików.
Pomoc poprzez:
»»detoksykację (odtruwanie) – usuwanie z organizmu lub zobojętnianie substancji trujących (np. alkoholu, narkotyku, czy nadmiernej dawki leku).
Detoksykacja osób uzależnionych od alkoholu kończy najczęściej wielodniowy „ciąg” picia i powinna być przygotowaniem do podjęcia leczenia właściwego, czyli psychoterapii uzależnienia. Celem detoksykacji jest nie tylko usunięcie alkoholu i jego metabolitów z organizmu, ale także wyrównanie zaburzeń w gospodarce wodno – elektrolitowej i witaminowej, wyrównanie niedoborów pokarmowych, złagodzenie objawów zespołu abstynencyjnego oraz zabezpieczenie przed przejściem niepowikłanego zespołu abstynencyjnego w majaczenie alkoholowe czy też w drgawkowe napady abstynencyjne („padaczkę alkoholową”). Po przeprowadzeniu detoksykacji należy skierować pacjenta do specjalistycznej placówki leczenia uzależnień (w celu diagnostycznym lub terapeutycznym).W zależności od stanu pacjenta detoksykacja może być przeprowadzona w warunkach ambulatoryjnych lub w specjalistycznym oddziale leczenia alkoholowego zespołów abstynencyjnych.
»»Terapia odwykowa – ma pomóc rozpoznać alkoholikowi jego wewnętrzne skazy, ma nauczyć go identyfikować nieprzyjemne emocje oraz sytuacje życiowe, w których najczęściej sięga po alkohol. Gdy już tego dokona, musi nauczyć się, jak sytuacji takich unikać lub – jeśli to niemożliwe – jak radzić sobie z nimi na trzeźwo. Wielu niepijących alkoholików, którzy przeszli przez takie leczenie, zgodnie stwierdza, że uwolnienie się od alkoholu było tylko jedną z korzyści wyniesionych z terapii. Ludzie ci mówią, że nie tylko przestali pić, ale także uzyskali pogodę ducha, wewnętrzny spokój i emocjonalną harmonię. Nieoczekiwanie dla siebie samych nagle zaczęli żyć życiem ludzi dojrzałych, emocjonalnie zrównoważonych i szczęśliwych. Wydaje się, że psychoterapię podobną do tzw. leczenia odwykowego, ze spokojnym sumieniem można by polecić każdemu człowiekowi, który ma problemy emocjonalne. Z oczywistych powodów na „odwyk” trafiają jednak tylko osoby uzależnione i tylko im trafia się nieoczekiwana nagroda w postaci radykalnej poprawy jakości życia.
»»Terapia indywidualna – jest to metoda rozwiązywania problemów i leczenia zaburzeń emocjonalnych w indywidualnym kontakcie pacjenta z terapeutą. Początkowym celem spotkań indywidualnych jest wzajemne poznanie się pacjenta i terapeuty, ustalenie zasad wspólnej pracy oraz postawienie diagnozy i stworzenie mapy problemowej osoby diagnozowanej. Indywidualna rozmowa ułatwia wybranie odpowiedniej strategii pomocy oraz zorientowanie się w oczekiwaniach pacjenta. Jest szczególnie pomocna w przypadku osób zgłaszających duże obawy przed procesem grupowym, umożliwia omówienie tych obaw czy niechęci, przepracowanie oporu przez zrozumienie swoich własnych ograniczeń, a następnie znalezienie sposobów na zwiększenie poczucia bezpieczeństwa w grupie i doświadczenia korzyści z bycia w niej. Jest też bardzo ważną formą uzupełniającą terapię grupową – monitoruje trzeźwienie pacjenta poprzez proces grupowy, daje dodatkowe wsparcie i motywuje w sytuacjach kryzysu, ale też umożliwia jednoczesną pracę nad problemami, które z przyczyn merytorycznych są wyłączone z terapii grupowej.
»»Terapia grupowa – to udział w grupie jako element terapii. Już samo bycie częścią grupy ma ogromne znaczenie terapeutyczne. Aktywnie pijący alkoholik boi się ludzi z „zewnątrz”. Alkoholicy do opisu świata używają określenia „dżungla”. Jest ono bardzo trafne! Dzięki terapii grupowej alkoholik na nowo poznaje świat. Kolejnym pozytywnym skutkiem doświadczenia grupy jest możliwość poznania przez alkoholika samego siebie. Grupa daje swym członkom szanse poznania, kim są, jakie są ich możliwości, jaki wpływ wywierają na innych oraz ile dla innych znaczą. Wzajemne szczere i otwarte oddziaływania uczestników grupy daje im szanse na poprawienie wizerunku siebie. Stałe kontakty pomiędzy nimi są źródłem informacji zwrotnych. Udział w grupie terapeutycznej składającej się z osób będących w podobnej sytuacji niweluje poczucie izolacji. Aktywnych alkoholików charakteryzuje tendencja do bardzo negatywnego postrzegania samych siebie oraz przytłaczające poczucie wstydu za swoje zachowanie.
»»„Anonimowi Alkoholicy” są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem
swoim doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój problem i pomagać też innym w wyjściu z alkoholizmu. Jedynym warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia.
»»Kluby abstynenta – pomagają swoim członkom w utrzymaniu abstynencji, umożliwiając im korzystania z różnych form aktywności. Prowadzą zajęcia edukacyjno – informacyjne, terapię grupową, terapię w grupach rodzinnych, muzykoterapię, zajęcia sportowe, turystyczne, rozrywki na trzeźwo itp. Część klubów prowadzi również interwencje w przypadku przerwania abstynencji, poradnictwo dla rodzin, pogadanki w szkołach, w zakładach pracy, poradnictwo prawne, pomoc ofiarom przemocy itd.

Alkoholizm a prawo
Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu regulują przepisy Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 147, poz. 1231, z późn. zm.).

Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzą stacjonarne i niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego oraz inne zakłady opieki zdrowotnej.
Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Jednak osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego. Osoby takie mogą zostać zobowiązane do poddania się leczeniu.
Ponadto, pomoc niesiona dzieciom przez osoby lub instytucje może być udzielona wbrew woli rodziców lub opiekunów prawnych będących w stanie nietrzeźwym.
Na badanie kieruje gminna komisja rozwiązywania problemów alkoholowych właściwa według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy. Z wnioskiem do komisji może zwrócić się każda osoba, która może udokumentować występowanie rozkładu życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylanie się od pracy albo systematyczne zakłócanie spokoju lub porządku publicznego.
O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym. Sąd wszczyna postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone. W razie braku opinii biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie tej osoby odpowiednim badaniom.
Orzeczenie o obowiązku poddania się leczeniu zapada po przeprowadzeniu rozprawy, która powinna się odbyć w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawę lub uchylania się od zarządzonego poddania się badaniu przez biegłego albo obserwacji w zakładzie leczniczym sąd może zarządzić przymusowe doprowadzenie przez organ Policji.
Sąd wzywa osobę, w stosunku do której orzeczony został prawomocnie obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, do stawienia się dobrowolnie w oznaczonym dniu we wskazanym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu poddania się leczeniu, z zagrożeniem zastosowania przymusu w wypadku uchylania się od wykonania tego obowiązku. Osoba ta nie może opuszczać terenu tego zakładu bez zezwolenia kierownika zakładu. Sąd zarządza przymusowe doprowadzenie do zakładu leczniczego osoby uchylającej się od wykonania wymienionych obowiązków przez organ Policji.
Sąd, który nałożył na osobę uzależnioną od alkoholu obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu, jeśli uzna, że na skutek takiego uzależnienia zachodzi potrzeba całkowitego ubezwłasnowolnienia tej osoby - zawiadamia o tym właściwego prokuratora. W razie orzeczenia ubezwłasnowolnienia sąd opiekuńczy, określając sposób wykonywania opieki, orzeka o umieszczeniu tej osoby w domu pomocy społecznej dla osób uzależnionych od alkoholu, chyba że zachodzi możliwość objęcia tej osoby inną stałą opieką.
Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia w zakresie leczenia odwykowego udzielane w zakładach opieki zdrowotnej. Członkowie rodziny osoby uzależnionej od alkoholu, dotknięci następstwami nadużywania alkoholu przez osobę uzależnioną, uzyskują w publicznych zakładach opieki zdrowotnej świadczenia zdrowotne w zakresie terapii i rehabilitacji współuzależnienia oraz profilaktyki. Za świadczenia te od wymienionych osób nie pobiera się opłat. Dzieci osób uzależnionych od alkoholu, dotknięte następstwami nadużywania alkoholu przez rodziców, uzyskują bezpłatnie pomoc psychologiczną i socjoterapeutyczną w publicznych zakładach opieki zdrowotnej i publicznych poradniach specjalistycznych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych.

Współuzależnienie od alkoholu

Współuzależnienie można określić jako utrwaloną formę funkcjonowania w długotrwałej, trudnej i niszczącej sytuacji życiowej, związanej z patologicznymi zachowaniami partnera. Ogranicza ona w istotny sposób swobodę wyboru postępowania, prowadzącą do pogorszenia stanu i utrudnia zmianę położenia na lepsze. Jest to bardzo głębokie uwikłanie się w chorobę alkoholową osób dorosłych związanych z osobą nadużywającą alkoholu i zdominowanie życia osób współuzależnionych od tej osoby.
Jeżeli w podstawowej jednostce jaką jest rodzina, jedna z osób popadła w uzależnienie od alkoholu całość funkcjonowania rodziny i spełniania przez nią podstawowych funkcji jest zagrożona, a nawet w dużym stopniu uniemożliwiona. Klimat takiej rodziny diametralnie różny jest od rodziny zdrowej, ponieważ w przypadku wszystkich jej członków, pojawiają się niezdrowe uczucia i zachowania, które mają pomóc członkom rodziny przystosować się do zaistniałej sytuacji.
W rodzinie z problemem alkoholowym pojawia się gniew, smutek, poczucie krzywdy i możliwe poczucie współodpowiedzialności za postępowanie alkoholika. Te zaś mogą prowadzić osoby dorosłe, a więc współmałżonków lub rodziców osoby uzależnionej do współuzależnienia. Jego powstaniu sprzyja silna zależność emocjonalna i materialna od osoby z problemem alkoholowym, słaba sytuacja zawodowa osoby współuzależnionej, izolacja rodziny, a także nacisk środowiska np. na utrzymanie rodziny za wszelką cenę, a także charakter osoby i to co wnosi ona w związek, i zmiany jakie zachodzą w psychice osoby współuzależnionej na skutek zachodzących w rodzinie zdarzeń.
Osoby wspóluzależnione koncentrują się na partnerze z problemem alkoholowym z pominięciem własnych potrzeb. Z powodu problemu alkoholowego u uzależnionego członka rodziny osoba współuzależniona na co dzień żyje z poczuciem niepewności, wstydu, zagrożenia, beznadziejności i ogólnego chaosu, a więc w permanentnym stresie. W sytuacji tej nie potrafi często zorientować się w swoich własnych pragnieniach ponieważ pozostawia je na moment kiedy problem alkoholowy zniknie, a w między czasie skupiając wszystkie swoje wysiłki na osobie uzależnionej i pomocy jej.
Osoba współuzależniona obsesyjnie myśli o problemie alkoholika i próbuje zająć odpowiednią do zaistniałej sytuacji wg siebie postawę. W rzeczywistości w postawie osoby współuzależnionej możemy wyróżnić kilka zachowań z których podstawowym jest obsesyjne myślenie o piciu osoby uzależnionej i koncentracja na nim wszystkich swoich myśli, uczuć i działań. Prowadzi to do poczucia współodpowiedzialności za osobę nadużywającą alkohol, pilnowanie jej na każdym kroku, chowanie alkoholu i myślenie wciąż gdzie alkohol mogła schować uzależniona osoba. Także obarczanie siebie winą za niedopilnowanie kiedy osoba uzależniona znów się napije. Drugim ważnym zachowaniem osoby współuzależnionej jest nieustanna huśtawka emocjonalna, od euforii i pewności, że problem da się zwyciężyć, i wiary we wszystkie przyrzeczenia alkoholika dotyczące jego poprawy, po skrajny pesymizm i poczucie beznadziejności oraz niemożliwości wyjścia z obecnej sytuacji. Osoba współuzależniona może na zmianę prowokować kłótnie z alkoholikiem i popadać w dłuższe okresy letargu i obojętności. Na co dzień cechuje ją obojętność w stosunku do siebie i tego co się z nią samą stanie. Na zewnątrz osoba współuzależniona stara się jak najbardziej maskować i bagatelizować problem, także w stosunku do samej siebie poszukuje wyjaśnień problemu, a także jego wagi i często bagatelizuje zachowania alkoholika lub też próbuje znaleźć dla nich racjonalne wyjaśnienie. Z lęku przed opuszczeniem i utratą alkoholika osoba taka rezygnuje z pokazywania własnych uczuć, szczególnie złości i obaw zarówno alkoholikowi jak i pozostałym osobom, a jednocześnie pragnie i oczekuje pomocy ze strony innych osób.
W zachowaniu osoby współuzależnionej można zauważyć trzy schematy: nieudane próby rozwiązania sytuacji, nieudane próby wycofania się z sytuacji i szkodliwe dla osoby współuzależnionej sposoby przystosowania się do sytuacji. Współuzależnienie prowadzi do bardzo głębokich i trwałych zmian w sferze poznawczej, emocjonalnej i w strukturze „ja” osoby współuzależnionej dlatego terapia takiej osoby jest bardzo trudna. Pierwszym krokiem jest uświadomienie osobie współuzależnionej jej problemu, następnie dopiero rozpoznanie źródeł zachowań destrukcyjnych osoby współuzależnionej i próba ich zmiany, a także zmiany nastawienia osoby współuzależnionej do „konieczności” trwania związku w którym się ona znajduje.

Gdzie szukać pomocy

PORADNIA ODWYKOWA ZOZ POZNAŃ - WILDA
Poznań, ul. Czwartaków 17
Telefon (061) 833 04 11
Godziny przyjęć:
poniedziałek – piątek 8:00 – 19:00
Poradnia specjalizuje się w leczeniu osób uzależnionych od alkoholu, narkotyków, sporadycznie także od hazardu. Prowadzi również terapie osób współ uzależnionych.
Telefony zaufania

PORADNIA PROFILAKTYKI I TERAPII UZALEŻNIEŃ
Poznań, ul. Grunwaldzka 55
Telefon (061) 867 98 03;
(061) 867 98 04

TOWARZYSTWO RODZIN I PRZYJACIÓŁ DZIECI UZALEŻNIONYCH
Telefon (061) 820-85-18

PORADNIA ODWYKOWA
Poznań, pl. Kolegiacki 12a
Telefon (061) 852-85-38
Godziny przyjęć:
poniedziałek – piątek 8:00 – 18:00
Poradnia Terapii Uzależnień specjalizuje się w leczeniu ludzi uzależnionych od alkoholu i leków oraz ich rodzin. Poradnia prowadzi świetlicę socjoterapeutyczną, a także szkolenia dla grup zawodowych mających do czynienia z problemem uzależnień – policjantów, pedagogów itp.

PORADNIA ODWYKOWA
Poznań, ul. Litewska 8
Telefon (061) 848 41 85
Godziny przyjęć:
poniedziałek – piątek 8:00 – 17:00
Leczenia osób uzależnionych od alkoholu i ich rodzin.

PRZYCHODNIA ODWYKOWA
Poznań, ul. Małeckiego 11
Telefon (061) 866 49 58
Godziny przyjęć:
poniedziałek – piątek 8:00 – 19:00
Przychodnia zajmuje się przypadkami uzależnień i współ uzależnień alkoholowych. Możliwość rejestracji telefonicznej.

PRZYCHODNIA ODWYKOWA
Poznań, ul. Św. Marcin 39
Telefon (061) 853 61 84
Godziny przyjęć:
poniedziałek – piątek 8:00 – 18:00
Przychodnia specjalizuje się w leczeniu osób uzależnionych od alkoholu i leków. Konieczna wcześniejsza rejestracja.

KLUB ABSTYNENTA „DOM TRZEŹWOŚCI”
Poznań, Al. Marcinkowskiego 24
Telefon (061) 852 95 70
Klub czynny od 16:30 do 21:30
Telefony zaufania

PORADNIA PROFILAKTYKI I TERAPII UZALEŻNIEŃ
Poznań, ul. Grunwaldzka 55
Telefon (061) 867 98 03;
(061) 867 98 04

TOWARZYSTWO RODZIN I PRZYJACIÓŁ DZIECI UZALEŻNIONYCH
Telefon (061) 820-85-18

ANONIMOWI ALKOHOLICY
Telefon (061) 853 16 16

DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików

Dorosłe Dzieci Alkoholików – samopomocowe grupy wsparcia działające na bazie przejętego z ruchu AA (po niewielkich adaptacjach) programu Dwunastu Kroków. Stworzono je z myślą o osobach, które dorastały w domu, gdzie przynajmniej jedno z rodziców było alkoholikiem i w związku z tym osoby te wykształciły cechy ułatwiające egzystowanie w takiej rodzinie, lecz wydatnie utrudniające życie poza nią. Opierają się na założeniu, że ludziom z określonymi problemami najlepiej pomogą w zdrowieniu spotkania z osobami o podobnych trudnościach.
W źródłach amerykańskich obecnie równolegle pojawiają się nazwy ACoA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) i ACA (Anonimowe Dorosłe Dzieci), dla odzwierciedlenia, że podobne problemy mogą dotyczyć nie tylko osób z rodzin z problemem alkoholowym, lecz także wychowanych w rodzinach, w których istniały innego rodzaju dysfunkcje (nadużycia seksualne, przemoc, perfekcjonizm, nadmierna religijność, emocjonalny rozpad małżeństwa rodziców, zakaz wyrażania uczuć itp.). W Polsce dotychczas funkcjonuje głównie pojęcie DDA, czasem z zaznaczeniem, że chodzi także o DDD (Dorosłe Dzieci rodzin Dysfunkcyjnych).
Choć program zdrowienia DDA korzysta z 12 kroków i 12 tradycji przejętych z AA oraz nawiązuje do problematyki współuzależnienia, podobnie jak Al-Anon są jednak pewne różnice:
* Inaczej niż w AA, głównym celem uczestnictwa w mityngach DDA (lub innej formy pracy) nie jest zaprzestanie nałogu picia alkoholu (lub używania innych substancji zmieniających nastrój), lecz wyzdrowienie ze skutków dorastania w rodzinie gdzie taki problem występował, lub rodzinie dotkniętej inną dysfunkcją. Choć, jak mówi jedna z cech DDA, "staliśmy się osobami uzależnionymi, lub poślubiliśmy osoby uzależnione", stąd wiele osób może identyfikować się zarówno z DDA, jak i z uzależnieniem od alkoholu lub innymi problemami.
* Z uwagi na fakt, że dziecko w rodzinie alkoholowej wyrasta zwykle w otoczeniu rodzica pijącego (najczęściej ojciec, choć problem ten dotyka też coraz częściej kobiet) i rodzica współuzależnionego (zwykle matka), uczestnictwo w mityngach czy terapiach AA lub Al-Anon może powodować u Dorosłego Dziecka złe skojarzenia z dysfunkcyjnym domem.
* Ze względu na niski wiek uczestników Alateen (są to grupy dla nastolatków wychowywanych w domach, gdzie występuje problem alkoholowy) grupy te funkcjonują pod kierunkiem terapeuty. Jednak zdarzać się może dość często, że członkowie Alateen po osiągnięciu pełnoletniości kontynuują swą pracę w DDA.
* Według formularzy rejestracyjnych Światowych Służb DDA (ACA World Service Organization) oprócz bardzo zbliżonego dla wszystkich tych wspólnot programu 12 kroków i 12 Tradycji, którego prekursorem był ruch Anonimowych Alkoholików (AA), DDA posiada również unikatowe materiały własne: The Problem (The Laundry List), w wersji polskiej jak dotąd występujące w postaci tekstów "Problem" i "Lista Cech DDA" oraz The Solution – "Rozwiązanie".

Metody pracy z DDA
Choć określenie "syndromu DDA" jest jedno, różne mogą być metody pracy nad usuwaniem skutków dorastania w "alkoholowym lub inny sposób dysfunkcyjnym domu":
1. Terapia indywidualna – w formie indywidualnych konsultacji z terapeutą (w warunkach polskich zwykle psychologiem, w Stanach Zjednoczonych bywa to często psychiatra), rozmowy o problemach, przeżywanych emocjach, z możliwością otrzymywania informacji zwrotnych oraz porad.
2. Terapia grupowa DDA pod kierunkiem terapeuty – grupę prowadzi zwykle odpowiednio wykwalifikowany psycholog, możliwe jest dzielenie się przez uczestników swoimi przeżyciami i problemami, zasięganie rad od terapeuty i otrzymywanie informacji zwrotnych od innych uczestników; w bardziej zaawansowanych formach możliwe jest także zadawanie prac pisemnych, praca w parach lub małych grupach, czy bardziej zaawansowane formy psychoterapii (np. psychodrama czy ustawienia).
W Polsce istnieje możliwość korzystania z obu form terapii w wersji płatnej albo całkowicie lub częściowo refundowanej przez ośrodki rządowe lub samorządowe (NFZ, PARPA, budżety gmin).
3. Uczestnictwo w mityngach DDA – "dzielenie się doświadczeniem, siłą i nadzieją", w połączeniu z pracą na programie 12 kroków DDA. Mityng jest grupą samopomocową: podczas spotkań możliwe jest korzystanie z doświadczeń innych uczestników, jednak bez możliwości udzielania rad, komentowania, czy przerywania wypowiedzi innych uczestników; prowadzącymi mityngi są zwykle osoby ze Wspólnoty DDA dysponujące największym doświadczeniem, zaangażowaniem lub "stażem zdrowienia"; jednym z warunków bezwzględnie obowiązującym na mityngach jest zachowanie anonimowości spotkanych tam osób oraz zasłyszanych spraw i zdarzeń.
W Polsce istnieje możliwość uczestnictwa w mityngach wielu różnych grup DDA (działa m.in. kilka grup na Mazowszu, grupy w Wielkopolsce oraz na terenie Dolnego i Górnego Śląska). Uczestnictwo w mityngach DDA jest zawsze bezpłatne. Grupy utrzymują się jedynie z własnych, dobrowolnych składek na cele organizacji spotkań (wynajęcie sali, materiały informacyjne itd.)
Doświadczenie wielu DDA wskazuje, że możliwe i skuteczne jest łączenie w pracy nad sobą korzyści uzyskanych ze stosowania 2-3 z wymienionych metod.

Gdzie można uzyskać pomoc:

Poznań
--niedziela, godz. 19:00
ul. Czwartaków 17, "Wilda" Poradnia Terapii Uzależnień
tel. 0 61 833 04 11; 0 61 833 04 11, poradnia_wilda@o2.pl
(wejście od tyłu ośrodka)

--poniedziałek, godz.: 18:15-20:00
Plac Kolegiacki 12a, przy Poradni Leczenia Uzależnień i Współuzależnień,
(150m od Starego Rynku w kierunku ulicy Garbary)
grupa "Źródło"

--wtorek, godz. 19:00
Grupa DDA/DDD "Pestka"
ul. Gieburowskiego 6, os. Bolesława Chrobrego - Piątkowo.
Wejście: drzwi obok kościoła - salka parafialna, I piętro.
Dojazd: szybki tramwaj "pestka" - przystanek ul. Kurpińskiego lub autobusy: 51, 85, 87,76, 93.
e-mail grupy: pestka.dda@gmail.com
Mityng otwarty: ostatni wtorek miesiąca.

--środa, godz. 16:00
Św. Marcina 39, 61-806 Poznań
Przychodnia Terapii Uzależnienia od Alkoholu i Współuzależnienia
tel. (061) 853 61 84; (061) 853 61 84
e-mail: osrodekleczenia@hotmail.com

--środa, 18:30- 20:00
Al. Marcinkowskiego 24, Klub Abstynenta
grupa "Okna"

--czwartek, godz. 20.00
ul. Wroniecka 9 (150 m. od Starego Rynku, salka przy kosciele salezjanów)
www.dda.webd.pl

--piątek, godz 16:00-17:45
os. Piastowskie 81, Ośrodek Terapii Uzależnienia i Współuzależnienia
Mityng otwarty: pierwszy piątek miesiąca
kontakt: +48 692 93 93 75 ; +48 692 93 93 75
dojazd autobusami: 74, 84; tramwajami: 3, 4, 7, 12, 13

Co robić, gdy nie ma mityngu w twojej okolicy?
Możecie pójść na mityng otwarty AA (Biuro Służby Krajowej AA (022) 828 04 94 ; (022) 828 04 94) lub Al-Anon, możecie też znaleźć chociaż jedną osobę, która ma podobny problem i wspólnie z nią stworzyć zupełnie nową grupę DDA.